Rozmowy o porażkach bardzo często kończą się wzajemnymi pretensjami, atakami, kłótniami. Podchodzi się do nich jako do próby „wyłgania się” z niepowodzenia, na przykład obarczając winą „niespodziewane czynniki” czy też kierując pretensje i złość w stosunku do osób, które popełniły błąd. Takie podejście jest niekonstruktywne i nieefektywne. Prowadzi do złych emocji, niszczenia relacji czy burzenia sprawności zespołu. Brak umiejętności rozmawiania o błędach powoduje, że unikamy takich rozmów lub robimy to nieprawidłowo i w efekcie ponosimy kolejne niepowodzenie – tracimy cenną wiedzę oraz okazję do rozwoju i usprawnienia. O ile starsze osoby mają już w tym pewne doświadczenie, o tyle młodym dorosłym może brakować takich wzorców. W efekcie z różnych powodów unikają „ciężkich rozmów”. Tymczasem zarówno w życiu prywatnym, jak i w zawodowym nierozmawianie o błędach i niepowodzeniach to oznaka zbliżającego się poważnego kryzysu. Wszystkie fakapy „schowane do szafy” mogą w najgorszym dla nas momencie z niej wypaść i doprowadzić do poważnych problemów. A lepiej chyba zapobiegać takim historiom, niż potem z nimi walczyć?

W trakcie wystąpienia opowiem o powodach obawy przed takimi rozmowami. Podpowiem, jak je rozbroić. Pokażę, jak dobrze rozmawiać o błędach i porażkach. Dobrze, czyli w sposób, który nie prowadzi do konfliktów, ale do budowania zaufania, wyciągania wniosków i gromadzenia doświadczenia, które przyda się w przyszłości.